Τα τσαλακωμένα φτερά της πεταλούδας – Έλενα Μακρυγιάννη Βρυωνίδου

Τα τσαλακωμένα φτερά της πεταλούδας
∗∗∗∗∗
Δύο οικογένειες ζουν στην ίδια πόλη, κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Η Μυρσίνη και η Αναστασία είναι οι απόγονοι των δύο οικογενειών. Στα δύσκολα παιχνίδια που παίζει η ζωή, συναντά η μια την άλλη και η μοίρα τους σφραγίζει τη ζωή για πάντα, όπως κανείς ποτέ δεν θα περίμενε.

Συγγραφέας: Έλενα Μακρυγιάννη Βρυωνίδου
Εκδότης: Εκδόσεις Ηλία Επιφανίου
Επιμελητής: Θεοφορία Κινικλή
ISBN: 978-9963-674-74-9
Μέγεθος: 14 Χ 21
Σελίδες: 392
Είδος εξωφύλλου: Μαλακό
Έτος έκδοσης: 2014
Κατηγορία/είδος: πεζογραφία (μυθιστόρημα)
Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ηλία Επιφανίου παγκύπρια σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Για ηλεκτρονικές παραγγελίες:

Η Έλενα Μακρυγιάννη Βρυωνίδου γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου το 1968. Σπούδασε ψυχολογία και εργάζεται στον χώρο της υγείας με νεογέννητα. Είναι παντρεμένη και μητέρα δυο παιδιών. Το 2014 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα: «Τα Τσαλακωμένα Φτερά της Πεταλούδας» από τις Εκδόσεις Ηλία Επιφανίου. Το 2016 κυκλοφόρησε και πάλι από τις Εκδόσεις Ηλία Επιφανίου το δεύτερο μυθιστόρημά της: «Σε μια Στροφή του Καρουζέλ» και το 2019 το τρίτο της μυθιστόρημα: «Πινελιές ονείρου».
Για επικοινωνία με τη συγγραφέα:
Παρουσίαση του βιβλίου

Έλενα Μακρυγιάννη Βρυωνίδου, Τα τσαλακωμένα φτερά της πεταλούδας,
Λευκωσία, Ηλίας Επιφανίου, 2014
Στα χέρια σας κάποιοι ήδη κρατάτε –άλλοι θα κρατήσουν – το βιβλίο της πρωτοεμφανιζόμενης στον κόσμο της λογοτεχνίας Έλενας Μακρυγιάννη-Βρυωνίδου.
Όλοι της ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο.
Η πρώτη μας γνωριμία μ’ ένα βιβλίο είναι το εξώφυλλο του, το οποίο στο πρωτόλειο βιβλίο της Έλενας, είναι φτιαγμένο από τη Θεοφορία Κινικλή. Το γαλάζιο βλέμμα του εικονιζόμενου θηλυκού προσώπου, το οποίο είναι εν μέρει ελλιπές, καθώς και το στεφάνι στο μέτωπο, μας παραπέμπουν στην έννοια του «αγγελικού». Αγγελική και το όνομα του κοριτσιού, που θα δεσπόσει τις ζωές των χαρακτήρων στην ιστορία. Και βέβαια δύο πεταλούδες, η μία στο οπισθόφυλλο, που τ’ ανοιγμένα τους φτερά, μας φτερουγίζουν στην ελπίδα και την προσμονή του καλύτερου.
Στη συνέχεια, όπως εξελίσσεται το βιβλίο θα συναντούμε τις πεταλούδες να είναι οι αγαπημένες των χαρακτήρων με διάφορους τρόπους : όπως π.χ. σ’ ένα παιδικό βιβλίο ή να γίνονται αντικείμενο συζήτησης και προβληματισμού ή να γίνονται ακόμα και σύμβολο αντίστασης.
Μαζί με το εξώφυλλο κι ό τίτλος. Ο τίτλος μας προϊδεάζει συνήθως και μας πείθει για το αναγνωστικό ταξίδι. Στην περίπτωση της Έλενας μας ξυπνά αντιθετικές σκέψεις. Το επίθετο «τσαλακωμένα» μας παραπέμπει σε αγωνιώδες και σε δύσκολο θα έλεγα οδοιπορικό όπως είναι κι η ίδια η ζωή. Σ΄ αντιπαράθεση όμως, τα «φτερά της πεταλούδας» μας οδηγούν στην ανύψωση αλλά και σε μια διάνοιξη αγωνιστικού περιεχομένου. Στη δυναμική, που κρύβει κάθε ανθρώπινη ψυχή ενάντια στη ματαιότητα, στη συμφορά, στην απώλεια για να θυμηθούμε και το Παπαδιαμαντικό: «σαν νάχαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου».
***
Με το μετροφύλλημα των πρώτων σελίδων κάνουμε μια βαθύτερη γνωριμία με τη συγγραφέα όχι μόνο από το σύντομο βιογραφικό της κι η οποία φανερώνει αμέσως την ευαισθησία, την ευγενική καταγωγή και παιδεία της. Η αφιέρωσή της, σε μια κοπέλα που έφυγε αναπάντεχα και ξαφνικά απ’ τη ζωή αλλά και οι ευχαριστίες στην οικογένειά μα και προκαταβολικά στους αναγνώστες της, κι ας της είναι άγνωστοι. Τούτο δηλώνει ταυτότητα ανοιχτής καρδιάς και σεβασμού.
Κι όπως αρχίζει με το πρώτο κεφάλαιο το αναγνωστικό μας ταξίδι γνωρίζουμε τα κύρια πρόσωπα δυο νέους ανθρώπους τον Δημήτρη και την Ειρήνη μαζί με τη χήρα μητέρα της την Αλεξάνδρα. Άνθρωποι απλοί, της καθημερινότητας και διπλανής πόρτας. Άνθρωποι, που τους συναντούμε παντού, του μεροκάματου με αρχές, με όνειρα και μαχητικότητα για να δημιουργήσουν όσο καλύτερα μπορούν τη ζωή τους, με πρώτο και καλύτερο υλικό , την αγάπη. Οι χαρακτήρες τους κτίζονται με επιτυχημένες λέξεις και πολλά επίθετα από τη συγγραφέα. Ένα δείγμα: «Η Ειρήνη όμορφη και συνεσταλμένη, με καστανά μάτια και μαύρα μακριά μαλλιά, λεπτοκαμωμένη, ξεχώρισε αμέσως ανάμεσα στις άλλες κοπέλες με τη μοναδική της λάμψη. Κι εκείνος, ομορφάντρας, ψηλόλιγνος με πράσινα μάτια και μαύρα μαλλιά, γλυκός και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει τους πάντες».
Το αναγνωστικό ξεκίνημα, το συνοδεύει ακόμα και μια γέννηση, της Μερσίνης. Η γέννηση ενός μωρού είναι το θαύμα της ζωής, είναι το χάδι, η ελπίδα από βελουδένια φτερά πεταλούδας. Και μάλιστα η Έλενα την τοποθετεί στη μεγάλη της χριστιανοσύνης γιορτή των Χριστουγέννων, τη θεία γέννηση.
***
Χωρικός σκηνικός χώρος η πόλη της Λεμεσού και χρόνος 1962, ο οποίος βέβαια τρέχει και εξελίσσεται.
Στο δεύτερο κεφάλαιο η φαντασία της συγγραφέας μας μεταφέρει σε μια άλλη οικογένεια, πρωτοχρονιά, στο αρχοντικό του μεγαλοεπιχειρηματία Γεωργιάδη που «στο ρεβεγιόν τελούν τους αρραβώνες της μοναχοκόρης τους Σοφίας με τον γιο του επίσης μεγαλοεπιχειρηματία Μανώλη Ιωαννίδη, Βασίλη».
Όπως θα έχετε καταλάβει είναι τα κύρια πρόσωπα, χαρακτήρες της όλης ιστορίας μαζί με το κορίτσι της Σοφίας, την Αναστασία. Πώς θα δεθούν και συνδεθούν και πώς θα επιδράσουν οι ζωές των προσώπων θα το διαβάσετε.
***
Η συγγραφέας δημιουργεί το σκηνικό και την εξέλιξη της όλης ιστορίας της σε δυο κοινωνικά επίπεδα, τα οποία χαρακτήριζαν το νησί μας τη δεκαετία του ΄60. Το πρώτο επίπεδο είναι οι άνθρωποι της εργατικής θα έλεγα τάξης που με το πέρασμα των χρόνων αναπτύσσεται σε αστική. Το δεύτερο είναι αυτό των πλουσίων και σε εισαγωγικά «αριστοκρατικό» που με τα χρόνια χάνει την αίγλη του , αφού σε μια απελευθερωμένη, ανεξάρτητη πια Κύπρο επέρχεται η δημοκρατία με την ισοπολιτεία, ισονομία, ισότητα, έννοιες που τις γέννησε η δημοκρατική Αθήνα του Περικλή και του Κλεισθένη τον 5ον π.Χ. αιώνα και βέβαια ο αγώνας του ’55 ο οποίος αναφέρεται.
Φυσικό επακόλουθο όλων αυτών και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες των δύο τάξεων, όπως εξελικτικά τους διαβάζουμε στη μυθιστορία, με λεκτικά στερεότυπα όπως ξεπετιούνται μέσα απ’ το κείμενο.
Χαρακτήρες λοιπόν αντίθετοι. Κουβαλούν εντός τους την κοινωνική τους τάξη και τις ιδιάζουσες προσωπικές τους προσεγγίσεις απέναντι στη ζωή και στα γεγονότα που την περιχαράζουν. Γίνεται η διάρρηξη του στεγανού ορίζοντα της κλειστής κοινωνίας του άστεως, όπως ο αχανής χρόνος διέρχεται ανελέητος και συμπυκνώνει τη δραματική ανάπτυξη της ιστορίας. Ταξίδι προς το κέντρο της ζωής με συνακόλουθα τις εξής εμπειρίες: αυτήν της ματαίωσης, της φθοράς, της αγωνίας, το θανάτου μα και της μεταθανάτιας αίσθησης. Ταυτόχρονα την έκρηξη στην αναζήτηση των ονείρων, της ελπίδας και της αναμονής στο καλύτερο αύριο, το οποίο η πένα της συγγραφέας θα το προσφέρει.
Απ’ το βιβλίο δεν λείπει και το θρησκευτικό συναίσθημα, κι αυτό δυνατό χαρακτηριστικό και όπλο των ανθρώπων του τόπου μας, για να ανταπεξέλθουν των δυσκολιών.
«…Η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Μαζί κι η αγωνία της να πάνε όλα καλά. Και βοήθησε η Παναγία κι όλα πήγαν καλά», θα διαβάσετε.
Στο όλο έργο καταγράφονται κοινά αισθήματα και προβάλλει τη συνάντηση των ανθρώπων με το βαθύτερο είναι τους με τις αγωνίες της καθημέρας, τους φόβους, τις αποτυχίες, τα αδιέξοδα που «τσαλακώνουν» τα φτερά αλλά δεν τα «τσακίζουν». Παραμένει το κουράγιο και μια μόνιμη ελπίδα, όπως το πέταγμα της πεταλούδας για ένα καλύτερο κόσμο, μακριά από την αδικία, την υπεροψία και υπερβολή. Γράφει η συγγραφέας: «ποτάμι η ζωή, άλλοτε ήσυχο, άλλοτε αγριεμένο. Αν ήσουν τυχερός μπορούσες να το περάσεις αλώβητος ίσως με κάποιες μικρές εκδορές στο σώμα σου…».
***
Η αφηγηματική τεχνική της Έλενας εντοπίζει τα κοινωνικά φαινόμενα που συνθέτουν τον κόσμο της Κύπρου- θα έλεγα ακόμα και σήμερα- κι ας προσπαθούν «κάποιοι» ν’ αλλάξουν τη δομική μας, να μας κάνουν υποτακτικούς. Απλώνει λοιπόν επιδέξια τη βαρύτητα των ουσιαστικών κοινωνικών φαινομένων με πλέγμα την ενσυναίσθηση και τα αισθήματα που κατακλύζουν τους ήρωες, οι οποίοι έντονα τα βιώνουν. Η ζωή τους διαπερνά τις διαστάσεις της οικογένειας, της φιλίας, του διαζυγίου, της μονογονεϊκής οικογένειας, της κουμπαριάς, της υιοθεσίας, της μετανάστευσης, ακόμα και του θανάτου. Όλα ανακτούν μια ιδιάζουσα προοπτική μέσα στο χρονικό πλαίσιο του μυθιστορήματος.
Ο θεσμός και οι σχέσεις της οικογένειας προσδίδει στο έργο ένα υπαρξιακό συγκλονισμό μέχρι και το τέλος. Τα πρόσωπα που τις αποτελούν αναμετρούνται στην αγάπη, την κατανόηση, τη συμπαράσταση. Αυτά υποσκελίζουν την αδιαφορία, τον ατομικισμό. Τον εγωισμό, καταστάσεις τις οποίες διαπιστώνουμε σε λίγες οικογένειες σύμφωνα με τα κυπριακά δεδομένα.
Ο ρόλος της μητέρας, μα και του πατέρα, της γιαγιάς συντάσσουν ιδιαίτερα τον κόσμο της τρυφερότητας, της θαλπωρής, του οικείου. Της αγκαλιάς, της στοργής που κάθε ανθρώπινο ον, αναζητά. Η γραφίδα της Έλενας, ως ψυχολόγου την προσφέρει άπλετη κι ατέλειωτη ως και συγκινητική.
«Η γιαγιά Ουρανία και η γιαγιά Αλεξάνδρα ήταν πάντα εκεί, άγρυπνοι φρουροί, να τις υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες».
Η φιλία, είναι ο αντίποδας του κοινωνικού ιστού της οικογένειας. Στο συναίσθημα αυτό όλοι οι άνθρωποι βρίσκουν και βιώνουν πολύτιμα συναισθήματα, τέτοια που ομορφαίνουν την καθημερινότητα και που άλλο τόσο συγκροτούν άμυνες αλλά και αγωνιστικότητα στις δύσκολες στιγμές που ο καθένας έχει συμμετοχή. Ο άνθρωπος σύμφωνα με κοινωνικοφιλοσοφικές μελέτες είναι ον κοινωνικό και για τούτο απ’ τη στιγμή που συνειδητοποιεί την ύπαρξη του αναζητά τον «άλλο», τον «δίπλα», τον συνάνθρωπο! Κι έτσι διαπιστώνουμε πως η ζωή αναπτύσσεται και διαπνέεται απ’ τη συντροφικότητα, τη συμπαράσταση, την αυτοπεποίθηση, την αλληλεγγύη και η μοναξιά, η εσωστρέφεια, η μελαγχολία διαγράφονται. Μικρό δείγμα απ’ τα γραφόμενα της Έλενας: «Κορίτσια, σας ευχαριστώ. Τι άλλο να ήθελα από σας τις δυο; Όλα μου τα έχετε χαρίσει απλόχερα. Αγάπη, συμπαράσταση, φιλία, βοήθεια είπε και ξέσπασε σε κλάματα». Είναι σαφές πως εκφράζεται διακειμενικά σε σχέση με το γενικότερο κλίμα της εξέλιξης της ιστορίας, όπως η συγγραφέας ξετυλίγει και συλλειτουργεί και τ’ άλλα της κοινωνίας δομικά στοιχεία όπως η κουμπαριά. Μια επέκταση της φιλίας. Ιερός κι αυτός δεσμός προπάντων αν η κουμπαριά έχει προέλθει από το μυστήριο της βάφτισης. Ο κόσμος του νησιού μας αδελφικά την τιμά.
Τούτα τα κοινωνικά φαινόμενα συνδρομούν και επιβάλλονται με αφηγηματική αρτιότητα για να γίνει λόγος παραβολικός ώστε να αναδειχτεί τόσο η δύναμη της ζωής όσο και η παντοδυναμία του θανάτου και πέρα απ’ αυτόν. Μέσα απ’ την ψυχογραφία και την υπόδειξη του αρχέτυπου φόβου που έχει ο άνθρωπος και την αίσθηση του αναπότρεπτου συναντούνται οι χθονίες δυνάμεις με τις αγγελικές. Τοιουτοτρόπως συνάπτονται διαχρονικά οι δυνάμεις της ζωής και του θανάτου αμοιβαίως. Ενδεικτικός ο διάλογος της Μυρσίνης με γη γιαγιά Αλεξάνδρα. «Τι να σου πω κοριτσάκι μου; Σάμπως ξέρω κι εγώ! Για ένα πράγμα μονάχα είμαι απόλυτα σίγουρη. Πως η ψυχή δεν πεθαίνει ποτέ».
Με δεδομένα τα παραπάνω δεν μας εκπλήσσει που στο βιβλίο της Έλενας διαβάζουμε και για την ξενιτιά. Η μετοίκηση, η μετανάστευση είναι απόηχος της στέρησης τόσο της οικονομικής, όσο και των ευκαιριών για δημιουργία και όνειρα. Άξονας που δένει μα και συγχρόνως απομακρύνει από τον γενέθλιο τόπο, την πατρίδα. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον το θέμα, αφού ξετυλίγει σωρεία συναισθημάτων και γεγονότων. Ο χρόνος γιγαντώνεται και ταυτόχρονα θρυμματίζεται. Οι στιγμές ανακτούν μια αγωνιώδη προοπτική μέσα στο ανεξέλεγκτο χρονικό ρολόι και της επίπονης, επίμονης του επαναπατρισμού και του «νόστιμου ήμαρ» ώρα.
«Τι λες, Ειρήνη μου;» ρώτησε όλο αγωνία η κ. Αλεξάνδρα.
«Μάνα, έρχομαι γράφει…»
«Θεέ μου, έρχεται το παιδί μου! Φώναξε έχοντας τα μάτια γουρλωμένα και το στόμα ανοιχτό».
***
Με τρυφερή αφοσίωση και προσοχή στο βιβλίο θίγεται ο κοινωνικός όρος της υιοθεσίας. Με διάθεση προσφοράς και λεπτότητας θα χειριστεί τον όρο η Έλενα Μακρυγιάννη-Βρυωνίδου, όπως κι ο τρόπος που θα μάθει το παιδί για την αληθινή του μητέρα. Οι αναγνωστικές στιγμές πολύ συγκινητικές.
Δεν μπορώ να κλείσω την όλη παρουσίαση του βιβλίου της Έλενας χωρίς ν’ αναφερθώ πως ο υπόλοιπος πληθυσμός των προσώπων τα οποία παρελαύνουν στην ιστορία τόσο αυτών που πρωταγωνιστούν ή διαλέγονται στο προσκήνιο, όσο κι αυτών που δευτεραγωνιστούν στο παρασκήνιο συνδράμουν κι αποκαλύπτουν την όλη ζωτική πραγματικότητα της μυθιστορίας. Με ρεαλιστική πορεία, κυλάει στην αλάνθαστη υπέρβαση του ορίζοντα και στη συνακόλουθη ανάδειξη του ανθρώπου. Αυτό, το κυρίαρχο ιδεώδες του ανθρώπου, με προοπτική και στόχο την Ανθρωπιά, την Αγάπη και μόνο αυτά. Κι αυτά βρίσκονται στο πέταγμα της πεταλούδας κι ας για λίγο έχουν τσαλακωθεί τα φτερά της…
Επίλογος η ευχή μου «Καλή ανάγνωση».
Μαρία Περατικού Κοκαράκη
Απόψεις και κριτικές για το βιβλίο
«…Τι κι αν κάποιων ανθρώπων έχουν τσαλακωθεί τα φτερά τους; Ποιος λέει ότι δεν θα μπορούσαν να τα τινάξουν περήφανα και με μία αέρινη κίνηση να ξαναβρούν τη δύναμη να πετάξουν;» Η Έλενα, σ’ αυτή την πρώτη της συγγραφική δημιουργία, καταθέτει μία ιστορία ζωής που στηρίζεται σε επιβαλλόμενες σχέσεις που τσαλακώνουν ψυχές και ταυτόχρονα σε δημιουργικούς δεσμούς που πηγάζουν από άφθαρτη αγάπη, ικανή να ισιώσει αυτές τις τσακίσεις και να απαλύνει τον πόνο. Αγάπη που πηγάζει με τη σειρά της από την έννοια του δικαίου και με στόχο της, αν όχι την απόλυτη, την απλή, μα τόσο απαραίτητη ευτυχία. Μας δίνει την εικόνα τής οικογένειας μέσα από μικρές, ασήμαντες στιγμές, τονίζοντάς μας πως αυτή έτσι χτίζεται. Τοποθετεί τους βιολογικούς δεσμούς σε δεύτερη μοίρα αφήνοντας τον αναγνώστη να μαγευτεί από το μεγαλείο της προσφοράς- προσφορά που γεννιέται από πλούσια σε ήθος συναισθήματα και μετατρέπεται σε έμπρακτες κινήσεις σωτηρίας, πιστοποιώντας ταυτόχρονα πως η «ανταλλαγή» οικογενειακής αγάπης δεν είναι προνόμιο αυτών που έχουν το ίδιο αίμα στις φλέβες τους, αλλά απλά… αυτών που ΞΕΡΟΥΝ πώς να αγαπούν κι αυτών που το… εύχονται! «…Σε παρακαλώ, χάρισε μου τη δύναμη να αγαπήσω τον εαυτό μου και τους ανθρώπους γύρω μου. Θέλω να ζήσω! Μπορώ να ζήσω! Φτάνει πια το σκοτάδι. Θέλω να αγαπήσω! Θέλω να αγαπηθώ! Μπορώ να αγαπήσω και να αγαπηθώ! Αξίζω να αγαπήσω και να αγαπηθώ! Θέλω να ζήσω στο φως…» Όλοι έχουμε ανάγκη κάποιον δίπλα μας, να μας αγαπάει και να μας στηρίζει στις δύσκολες στιγμές, ωστόσο η συγγραφέας μέσα από τις σελίδες της θα μοιραστεί τη φράση, «… ο κάθε άνθρωπος δεν είναι ποτέ μόνος γιατί έχει τον εαυτό του, τις σκέψεις του, την ψυχή του..» Εκτός από τη σοφία που κρύβει μεμονωμένα αυτή η φράση, πιστεύω πως η Έλενα τη χρησιμοποιεί περίτεχνα ως αφετηρία για τη ροή των γεγονότων έτσι όπως αυτά εξελίσσονται στο βιβλίο, προετοιμάζοντάς μας για μη απογοήτευση στις δυσκολίες, κρατώντας αναμμένη μέσα μας την ελπίδα πως στο τέλος του τούνελ θα υπάρξει το φως. Δυσκολίες βέβαια, που για κάποιους, ταυτίζοντάς τες με τη δική τους ζωή, μπορεί να χαρακτηριστούν ως το «άδικο της ζωής» συνοδευόμενες με πάμπολλα «γιατί». Και ίσως αυτή η ταύτιση να γίνει λίγο σκληρή, όμως τα λόγια της συγγραφέως έρχονται να ανακουφίσουν τις πληγές, δίνοντας ελπίδα και πίστη. «…Ποτάμι η ζωή, άλλοτε ήσυχο, άλλοτε αγριεμένο. Αν ήσουν τυχερός μπορούσες να το περάσεις αλώβητος, ίσως με κάποιες μικρές εκδορές στο σώμα σου. Κι αν σε βύθιζε, πάλι μπορούσες να παλέψεις και να ξαναβγείς στην επιφάνεια. Όφειλες να παλέψεις. Δεν θα έπρεπε να αφηνόσουν να σε παρασύρει το ρέμα….» «…Η πίστη, κοριτσάκι μου, είναι αυτό που έχεις μέσα σου, η φωνή που βγαίνει από την ψυχή σου. Κι εκεί που όλα σε αποκαρδιώνουν, βρίσκεις τη δύναμη να πιστέψεις πως όλα θα γίνουν καλά…» Δεν θα αναφερθώ συγκεκριμένα στην ιστορία και στους ήρωες της, πιστεύω πως δεν πρέπει να στερείς από τον αναγνώστη τη μαγεία του να την ανακαλύπτει μόνος του. Όπως θα ανακαλύψει, μέσα από τις καλογραμμένες σελίδες του βιβλίου, αυτά που θα τον προβληματίσουν, θα τον κάνουν να αναρωτηθεί, να κλάψει και να χαμογελάσει. Για όλους εσάς λοιπόν, που θέλετε να ανακαλύψετε το μεγαλείο της αγάπης, καλή ανάγνωση. Κι αν κάποιοι χάσατε στην πορεία της ζωής σας την αγάπη, η καρδιά σας θα ζεσταθεί όταν θα διαβάσετε. «Αγάπη. Ποτέ δεν είναι αργά για την αγάπη. Ποτέ!» Έλενα, σου εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στην πορεία σου, καλή συνέχεια-γιατί είμαι σίγουρη πως θα συνεχίσεις να δημιουργείς, να είσαι πάντα γερή και να έχεις γύρω σου όμορφες και χρωματιστές πεταλουδίτσες να σου χαρίζουν πάμπολλες στιγμές ευτυχίας!
Θάλεια Κουνούνη
∗
Ενα πολυ ωραιο, τρυφερο θα ελεγα βιβλιο, με απλη γραφη, ευκολοδιαβαστο που θα σας συγκινησει, θα σας γεμισει με ομορφα συναισθηματα και θα σας ταξιδεψει στο ομορφο κοσμο της αγαπης! Αν πιστευετε πως ακομη υπαρχει ανθρωπια, αλληλεγγυη στο συνανθρωπο μας και αδολη αγαπη σας προτεινω να το διαβασετε. Αγαπη που δεν ειναι κατ αναγκη ερωτικη, αλλα μπορει να ειναι μητρικη, φιλικη, πατρικη, γενικα σε ολες της τις μορφες. Με αγγιξε ιδιαιτερα και με συγκινησε η σχεση γιαγιας και εγγονης που ειναι η βασικη ηρωιδα του βιβλιου αυτου. Δυο κοριτσια, η Μυρσινη και η Αναστασια ειναι οι απογονοι δυο οικογενειων που ενω ζουν στην ιδια πολη, κοινωνικα τις χωριζει το χαος. Μεγαλωνουν με εντελως διαφορετικο τροπο, η μια με μια οικογενεια προστατευτικη και αγαπημενη, η αλλη με ντανταδες αλλα μακρια απο τη μητρικη αγκαλια και στοργη. Τα χρονια περνουν και η μοιρα τις φερνει κοντα σφραγιζοντας της ζωη τους με ενα αναπαντεχο τροπο! Η συγγραφεας δινει μεγαλη εμφαση στο θεσμο της οικογενειας και δινει το μηνυμα πως οταν υπαρχουν γερες βασεις ολα τα προβληματα και οι δυσκολιες μπορουν να ξεπεραστουν με ενα τροπο μαγικο χωρις εντασεις.
Πόπη Ματθαιοπούλου
∗
Το πηρα στα χερια μου αλλα κανεις δεν με ειχε προετοιμασει για το ειδος ταξιδιου που θα βιωνα…. Και το διαβασα. Και αγαπησα. Και συγκινηθηκα τοσο που δακρυσα. Και το καλοκαιρι τρυπωσε στην καρδια μου με πεταλουδες ομορφες, πολυχρωμες, γεματες φως, ζωη και αγαπη!!!! Ενα βιβλιο που ξεχειλιζει απο αγαπη, σεβασμο, ελπιδα. Ενα ταξιδι που συγκινει την ψυχη και αγγιζει την καρδια. Ποση αγαπη μπορει να δωσει απλοχερα ενας ανθρωπος και να μην απαιτησει καποιο ανταλλαγμα! Ποση δυναμη μπορει να κρυβεται πισω απο απλες λεξεις… Διαβαζα και η ψυχη μου γεμιζε με δυναμη, αγαπη και τρυφεροτητα. Μηνυματα να εμφανιζονται ξεκαθαρα και ανθρωπινες αξίες να προβαλλονται με ηθος κι αξιοπρεπεια. Μια ιστορια που σε εμπνεει και σε παρακινει να γινεσαι ολο και καλυτερος ανθρωπος. Ενα πραγματικα ομορφο ταξιδι, γεματο φως….. … και ομορφα χρωματα…. οπως τα φτερα μιας πεταλουδας…. Αναζητηστε αυτο το βιβλιο. Πραγματικα αξιζει!!!!
Dora Koutsoukou
*
«Τα τσαλακωμένα φτερά της πεταλούδας» είναι το πρώτο συγγραφικό εγχείρημα της Έλενας Μακρυγιάννη-Βρυωνίδου και ήδη μέσα από την γραφή, τους χαρακτήρες και την ιστορία τους που συνθέτονται από την ευαίσθητη πένα της, πρόσφερε σε εμάς τους αναγνώστες ένα άρτιο βιβλίο στο οποίο πρωταγωνιστούν η ανθρωπιά, η συγκίνηση, αλλά κυρίως η ανιδιοτελής και ουσιώδης αγάπη. Με απλή-κατανοητή γραφή και ροή γρήγορη η συγγραφέας μέσα από την ιστορία της Μυρσίνης και της Αναστασίας, των δυο κεντρικών ηρωίδων, λέει τόσο σημαντικές αλήθειες για τις ανθρώπινες σχέσεις, αλήθειες που αν τις υιοθετούσαν οι άνθρωποι τότε η ζωή τους σίγουρα θα γέμιζε με το πολυτιμότερο αγαθό, που κάνει τον καθένα από εμάς να νιώθει ευτυχής και ολοκληρωμένος, αυτό της αγάπης! Η αφήγησή του είναι λυρική, γεμάτη αισθήματα και εικόνες που με κατέκλυσαν και με συγκίνησαν ενώ έννοιες όπως αυτή της οικογένειας, της φιλίας καθώς και η σχέση γονέων και παιδιών παίρνουν μέσα στις σελίδες του βιβλίο την διάσταση που έχουν ή μάλλον αυτή που θα έπρεπε να έχουν στις σύγχρονες κοινωνίες, δίνοντας έτσι στον αναγνώστη ένα ουσιαστικό μάθημα για την ίδια την ζωή! Οι χάρτινοι ήρωες με κέρδισαν με την καθαρότητά τους και την αληθοφάνεια τους.
Το πρώτο που με εντυπωσίασε σε αυτό το βιβλίο ήταν ο ίδιος του ο τίτλος. Διαβάζοντάς τον σκεφτόμουν πως αυτό που θα συναντήσω στις σελίδες του θα είναι κάτι που ίσως να με μελαγχολήσει καθώς ο επιθετικός προσδιορισμός τσαλακωμένα στο ουσιαστικό φτερά μου έβγαζε απαγόρευση, ανεκπλήρωτα όνειρα, κ.α. υπόθεσα δηλαδή πως κάτι θα στερήσει από τον ήρωα το ταξίδι μέσα στην ίδια την ζωή, την ευτυχία, την χαρά…. Κι όμως μέσα από την τραγική αλλά και τρυφερή αυτή ιστορία γέμισα γλυκά αισθήματα, ανθρωπιά αλλά κυρίως αισιοδοξία καθώς όπως λέει η γιαγιά της Μυρσίνης «….τι κι αν κάποιων ανθρώπων έχουν τσαλακωθεί τα φτερά τους; Ποιος λέει ότι δεν θα μπορούσαν να τα τινάξουν περήφανα και με μια αέρινη κίνηση να ξαναβρούν τη δύναμη να πετάξουν;»! Πυρήνας λοιπόν του κειμένου εκτός από την αγάπη είναι και η αισιοδοξία, η αισιοδοξία που θα μας βοηθήσει παρά τις δυσκολίες που συναντούμε στο διάβα της ζωής μας , οι οποίες και μας τσαλακώνουν τα φτερά της ψυχής μας, να συνεχίσουμε την πορεία μας και να ζήσουμε την ζωή μας δίνοντας και παίρνοντας αυτό που αποζητάμε και που εν τέλει θα μας προσφέρει την πληρότητα…..
Διαβάστε το…. πρόκειται για ένα βιβλίο-μάθημα ζωής που εμένα με συγκίνησε και με άγγιξε με την ανθρωπιά του και την αισιοδοξία που εξέπεμπε!
Συγχαρητήρια στην διαδικτυακή μου φίλη Έλενα! Της εύχομαι καλή συνέχεια στο συγγραφικό χώρο!! Να είναι σίγουρη πως έκανε μια πολύ καλή και αξιόλογη αρχη!
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Μυρσίνη και Αναστασία……, δυο κορίτσια που ζουν στην ίδια πόλη αλλά μεγαλώνουν κάτω από τελείως διαφορετικές οικογενειακές συνθήκες, δυο κορίτσια τόσο διαφορετικά μα και τόσο όμοια….
Η Μυρσίνη έρχεται στον κόσμο και προσφέρει στους γονείς της την απόλυτη ευτυχία. Μεγαλώνει με αγάπη, τρυφερότητα και πολλούς πολλούς ανθρώπους γύρω της να την φροντίζουν. Γίνεται ένα ισορροπημένο, ευαίσθητο και συμπονετικό άτομο. Αγαπά τους πάντες, την ζωή και….. τις πεταλούδες. Μετά την περιπέτεια υγείας της φίλης της Χαράς αποφασίζει να γίνει νοσηλεύτρια προκειμένου μέσα από αυτό το επάγγελμα να διοχετεύσει τον αλτρουισμό της και την αγάπη της στον συνάνθρωπο. Εργάζεται στο νοσοκομείο της Λεμεσού…. μέσα σ’ αυτό το κτίριο θα βρει και θα βιώσει τον πόνο, την φιλία, την μητρότητα, τον έρωτα….
Η Αναστασία έρχεται στον κόσμο από δυο πλούσιους γονείς. Η μητέρα της ζει για την επαγγελματική καταξίωση καθώς οι επιχειρήσεις της οικογένειας παίζουν για εκείνη πρωταγωνιστικό ρόλο στην ζωή της. Έτσι η μικρή Αναστασία μεγαλώνει μόνο με την φροντίδα του υπηρετικού προσωπικού και βιώνει την μοναξιά και την μελαγχολία της. Η έλλειψη του μητρικού χαδιού την πληγώνει και η μόνη της παρηγοριά σε όλη αυτή την αποστειρωμένη από συναίσθημα ζωή είναι η ζωγραφική. Αγαπημένο θέμα ζωγραφικής ποιο άλλο από τις πεταλούδες! Στα δεκαοχτώ της φεύγει για σπουδές στην Φλωρεντία και το μόνο που θα ευχηθεί στον εαυτό της είναι να βρει την δύναμη να αγαπήσει και να αγαπηθεί…..
Όταν οι δυο αυτές υπάρξεις θα συναντηθούν τα τσαλακωμένα φτερά της μιας θα τα τινάξει περήφανα η άλλη προσφέροντας της μ’ αυτή την κίνηση το ταξίδι προς το μέλλον…..
Βαθμολογία 5/5
Δήμητρα Κωλέτη
https://biblioanafores.blogspot.com/2015/02/blog-post_17.html?spref=fb&m=1
Συνεντεύξεις
Απόσπασμα και φωτογραφίες



