Διαμάντι που καίει – Άννα Μιλτιάδους

«Διαμάντι που καίει»

Δερύνεια, 24 Σεπτεμβρίου 2021

Είναι ιδιαίτερη η συγκίνηση και πρωτόγνωρη η χαρά μου για την αποψινή βραδιά. Τα συναισθήματά μου αυτά οφείλονται στη σχέση που με συνδέει με την Άννα…

Την Άννα, την είχα μαθήτρια κατά τη σχολική χρονιά 2008-2009 στο Λύκειο Παραλιμνίου. Ήταν μια αξιαγάπητη μαθήτρια και, συνεχίζει να είναι ένας αξιαγάπητος άνθρωπος. Συνεσταλμένη, απλή και μετρημένη. Περάσαμε όμορφα και είναι από τις μαθήτριες, που θυμάμαι πάντα με πολλή αγάπη. Από εκείνη όμως τη σχολική χρονιά δεν έτυχε να ξανασυναντηθούμε μέχρι που βρεθήκαμε πρόσφατα στο…FB…(να που έχει και τα καλά του) και έτσι γίναμε φίλες στο φατσοβιβλίο.

Όταν, η Άννα, δημοσίευσε στη σελίδα της την κυκλοφορία του διαμαντιού, τής ζήτησα να κρατήσει κι ένα για μένα. Ίσως το μεγάλο ενδιαφέρον, που έχω για τη λογοτεχνία μαζί με μια δόση περιέργειας κάθε φορά που μια νέα έκδοση πέφτει στην αντίληψή μου, ίσως η πρόκληση του τίτλου, με έκαναν να θέλω να διαβάσω αυτό το βιβλίο. Κι έτσι ξεκίνησε μια μεταξύ μας επικοινωνία για την παραγγελία του βιβλίου, μέχρι που στις 2 του Ιούλη, η Άννα, μού έστειλε μήνυμα προτείνοντάς μου να μιλήσω για το βιβλίο της στην αποψινή παρουσίαση.

Ήταν πραγματικά μια αναπάντεχη πρόταση και τέτοιες προτάσεις είναι πάντοτε μεγάλες προκλήσεις για μένα. Άλλωστε, πώς θα μπορούσα να απορρίψω μια τέτοια πρόταση περί λογοτεχνίας που ερχόταν από μια μαθήτριά μου την οποία, επαναλαμβάνω, αγαπώ ιδιαίτερα. Και ποτέ δεν θα μπορούσα, φυσικά, να αρνηθώ σε κάποιον μαθητή ή κάποια μαθήτρια μου τέτοιου είδους πρόταση, γιατί βλέποντάς τους να προοδεύουν, να διακρίνονται και να ξεχωρίζουν δεν κρύβω τη χαρά μου μα παν’ απ’ όλα την περηφάνια μου.

Άννα μου, σε ευχαριστώ πολύ για το λογοτεχνικό αυτό ταξίδι, που μου πρόσφερες μέσα από το βιβλίο σου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε όλους και όλες εσάς, που απόψε, με την εδώ παρουσία σας τιμάται ένα νέο παιδί, έναν αξιόλογο άνθρωπο, μια αρτιγέννητη συγγραφέα.

Και να ’μαστε, λοιπόν, εδώ για το «Διαμάντι που καίει» της αγαπημένης μας Άννας.

Η ανάγνωση του βιβλίου ήταν για μένα μια όμορφη λογοτεχνική διαδρομή. Το διάβασα με ευχαρίστηση και μεγάλο ενδιαφέρον. Με έντονα συναισθήματα και σκέψεις καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Ρεαλιστικό έργο, με αμείωτο το ενδιαφέρον και την αγωνία λόγω των εξελίξεων στη ζωή των ηρώων. Πρόκειται για μια ιστορία, που με κάνει να αισθάνομαι ότι προκύπτει από την καθημερινότητα της συγγραφέως αλλά και καθενός από εμάς. Μια ιστορία ανθρώπων απλών και καθημερινών που κρύβει τα δικά της διδάγματα.

Βασιλική, Μαρία και Γιώργος. Τα βασικά πρόσωπα του έργου. Μέσα απ’ την καρδιά του καθενός ξεπροβάλλει και η Ελένη, που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή τους για διαφορετικούς λόγους για κάθε ένα από αυτά τα πρόσωπα. Έζησα στιγμή προς στιγμή καθοριστικούς σταθμούς της πορείας τους, που τους σημάδεψαν βαθιά.

Ο Γιώργος με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις και ανησυχίες του, τον έρωτα της ζωής του με την Ελένη, που μένει ανολοκλήρωτος και με τα όνειρά του μετέωρα αφοσιώνεται στην κόρη του, Βασιλική, που είναι ό,τι πιο πολύτιμο είχε πλέον στη ζωή του και που γι’ αυτή είναι έτοιμος για όλα.

Δίπλα του, πάντα, η Μαρία, σε κάθε στιγμή της ζωής του από μικρό παιδί, βράχος ανυποχώρητος. Με αυταπάρνηση θυσιάζει την προσωπική της ζωή, για να είναι μαζί με την οικογένειά του Γιώργου, στήριγμα και καταφυγή τους.

Η Βασιλική, ο καρπός του έρωτά του με την Ελένη. Το διαμάντι του. Κι αυτός δίπλα της, φύλακας άγγελός της, προστάτης της, πανταχού παρόν σε κάθε της κίνηση.

Παράλληλα, με τους ήρωες αυτούς παρουσιάζονται κι άλλα πρόσωπα, το καθένα μια μοναδική φυσιογνωμία. Τα πρόσωπα του έργου, όπως προανέφερα, είναι άνθρωποι απλοί. Καθημερινοί. Με τις χαρές και τις έγνοιες τους. Τους έρωτες και τα πάθη τους. Τις αναμνήσεις τους, γλυκιές και πικρές. Τις αλήθειες, τα μυστήρια και τα μυστικά τους. Ζήλεια και μοχθηρία, δολοπλοκίες και πλεκτάνες. Επαγγελματικές αντιζηλίες και υποχθόνια οικονομικά συμφέροντα, που σπρώχνουν τον άνθρωπο σε ανίερες και εγκληματικές πράξεις. Τα πρόσωπα του έργου είναι άνθρωποι, που συναντάμε στον δρόμο μας× γνωστοί μα και άγνωστοι μας. Κι αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό, ακόμη και από τα ονόματά τους· Μαρία…, Ελένη…, Γιώργος…, Χρίστος…, Βασιλική… Η συγγραφέας σκιαγραφεί με επιτυχία κάθε πτυχή του χαρακτήρα τους. Τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους και αυτό το κάνει με απόλυτη επιτυχία μιας και κατορθώνει να βάλει τον αναγνώστη δίπλα και μέσα σε κάθε ήρωα. Ζούμε μαζί τους κάθε στιγμή της ζωής τους. Μαθαίνουμε και τις πιο ενδόμυχες σκέψεις τους. Ζούμε στιγμές μεταξύ ζωής και θανάτου. Έρωτα και ηδονής. Αγωνιούμε με τις αγωνίες τους, θέλουμε να φωνάξουμε μπροστά στην αδικία και να αγκαλιάσουμε στις δύσκολες στιγμές.

Μια από τις βασικές αρχές και ιδέες του έργου είναι η αγάπη. Η αγάπη του πατέρα μονογονιού, που μένει μόνος εντελώς αναπάντεχα με μια κόρη. Η αγάπη της κόρης προς τον πατέρα αλλά και τη μάνα, που η απουσία της την πληγώνει και αποτελεί μεγάλο κενό στη ζωή της. Η αγάπη μιας γυναίκας, που αφοσιώνεται και θυσιάζεται για μια οικογένεια που τόσο αγαπά. Η αγάπη του φίλου προς φίλο που είναι δίπλα του σε κάθε στιγμή. Μεγάλη υπόθεση αυτή η αγάπη. Σημαίνει φροντίδα, έγνοια, αγωνία για τους ανθρώπους που αγαπάμε, δόσιμο ψυχής για τους ήρωες μας. Η αγάπη που όλα τα φτιάχνει κι όλα τα μερεύει, είναι σημαντικός άξονας του έργου.

Κι η φιλιά, όμως, κατέχει ξεχωριστή θέση, στο έργο της Άννας. Αγαθό ανεκτίμητο. Συναντάμε τη φιλία της απόλαυσης, που είναι πρόσκαιρη και πληγώνει βαθιά και τη φιλία της αρετής και του αγαθού, που είναι η καλύτερη απ’ όλες. Η φιλία της εκτίμησης, των αρετών και των ιδανικών, που κρατάει μέχρι τέλους και θεμελιώνεται με την αγάπη, την εμπιστοσύνη, αγνά και αγαθά αισθήματα.

Κι όλα αυτά γραμμένα και δοσμένα από την Άννα, με γλώσσα απλή, καθάρια, λιτή και καθημερινή. Προσιτή, κατανοητή και ξεκάθαρη στον αναγνώστη. Οι αφηγηματικοί τρόποι τους οποίους χρησιμοποιεί η συγγραφέας, διάλογος, περιγραφή, αφήγηση, εσωτερικός μονόλογος και ο πλούτος των εκφραστικών μέσων και των λυρικών στοιχείων καθώς και η εναλλαγή των εικόνων προσδίδουν στο έργο αμεσότητα και παραστατικότητα και ζωντανεύουν την κάθε σκηνή κάνοντας τον αναγνώστη αυτόπτη μάρτυρα των γεγονότων. Προβάλλονται με ωραίες περιγραφές, έντονα συναισθήματα και κάνουν τον αναγνώστη να αισθάνεται ότι όλα όσα συμβαίνουν και όλα όσα βιώνουν οι ήρωες είναι σαν να συμβαίνουν σε ανθρώπους που γνωρίζει, σε πρόσωπα οικεία για αυτόν.

Ένα άλλο σημείο, ως προς την τεχνική της συγγραφέως, το οποίο θέλω να επισημάνω είναι το στοιχείο της κυκλικής αφήγησης. Στην αρχή του έργου ένα γεγονός, το οποίο φυσικά δεν θα σας αποκαλύψω, ανησυχεί και αναστατώνει τη Βασιλική. Στην πορεία της εξέλιξης, το γεγονός αυτό, πραγματοποιείται κατά το ήμισυ. Και η εξέλιξη αυτή είναι μια έκπληξη για τον αναγνώστη, δυστυχώς, όχι ευχάριστη. Διαπιστώνει, λοιπόν, ο αναγνώστης, πώς το ξεχασμένο γεγονός της αρχής συνδέεται με την εξέλιξη των μετέπειτα γεγονότων και αναμένει, φυσικά, να ζήσει τη συνέχεια. Και στο τέλος του έργου διαπιστώνει ξανά, ότι ολοκληρώνεται η πραγματοποίηση του αρχικού γεγονότος, αυτή τη φορά ευχάριστα. Η συγγραφέας δηλαδή τελειώνει την ιστορία της με την εξέλιξη και κατάληξη ενός γεγονότος που αναφέρθηκε στην αρχή. Κι ακριβώς σε αυτό το σημείο, όταν διάβαζα το βιβλίο, με έκπληξη αναφώνησα «ουάου» και ένιωσα ανακούφιση, ξαλάφρωσε η ένταση των συναισθημάτων μου εξαιτίας των τελευταίων άσχημων γεγονότων και ήρθε κάτι σαν κάθαρση. Μια άπλετη ευχαρίστηση. Δικαίωση για τα πρόσωπα του έργου. Η μοίρα τους χαμογελά και απαλύνει τις πληγές και τον πόνο από τα τραγικά γεγονότα που έζησαν.

Και τότε ακριβώς σκέφτηκα, ότι το κάθε τι στη ζωή μας έχει το δικό του τίμημα. Ο δόλος, η προδοσία, η υποκρισία ακόμη κι η αγάπη. Κι ο κάθε ήρωας του έργου στο τέλος είχε το δικό του τίμημα. Ο κάθε ένας πήρε αυτό που του άξιζε. Εκτός από έναν, σύμφωνα πάντοτε με τη δική μου ταπεινή γνώμη και κρίση. Και οφείλω να ομολογήσω, ότι κατά την πρώτη ανάγνωση του βιβλίου φθάνοντας σ’ αυτό το σημείο, κατά το οποίο, κάτι απρόσμενο συνέβη σε κάποιον από τους ήρωες αναγκάστηκα να σταματήσω. Σταμάτησα την ανάγνωση και φώναξα: «όχι, όχι αυτή την εξέλιξη δεν την περίμενα με τίποτα. Όχι δεν έπρεπε να συμβεί αυτό. Όχι τώρα» και δάκρυσα. Δάκρυσα μαζί με τους ήρωες.

Τελειώνοντας, εξομολογούμαι, ότι έζησα με ένταση το έργο. Τη ζωή κάθε προσώπου. Η αγωνία τους έγινε και δική μου αγωνία, η χαρά τους και δική μου, η θλίψη, ο πόνος κι η απογοήτευσή τους ήταν έκδηλα και στη δική μου ψυχολογία. Έζησα κάθε στιγμή τους, γιατί η ζωή είναι στιγμές. Είναι γεμάτη στιγμές όμορφες και μοναδικές. Σκληρές και πικρές. Κι όπως κι αν έχουν αυτές οι στιγμές ας τις ζήσουμε με δύναμη, υπομονή, θέληση και πίστη. Γιατί, σύμφωνα πάντα με την αγαπημένη μου Άννα, όπως αναφέρει σε κάποιο απόσπασμα του έργου της: Το πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι ότι πάντα νιώθουν ότι έχουν άπλετο χρόνο μπροστά τους και αναβάλλουν πράγματα που θέλουν να κάνουν για το μέλλον. Ποτέ όμως δεν ξέρουν τι θα ξημερώσει η επόμενη μέρα και τι εμπόδια θα τους φέρει… Στιγμές η ζωή μας, λοιπόν. Ας τις απολαύσουμε. Ας απολαύσουμε και κάποιες από αυτές διαβάζοντας το «Διαμάντι που καίει».

Καλοτάξιδο να είναι, Άννα μου, το «διαμάντι» σου κι εσύ υγιής κι ευλογημένη για νέες δημιουργίες!!!

Άντρη Μοδέστου-Παρασκευά