Αναστασία, παλεύοντας με τη σχιζοφρένεια – Άντρη Χαϊράλλα

Βιβλιοκριτική στο blog Φιλαναγνώστης Αυγερινού

«… Το σπίτι μου το παντοτινό εν τω ψυχιατρείο…»

«Αναστασία, Παλεύοντας με τη Σχιζοφρένεια», μια αληθινή ιστορία, γραμμένη από την Άντρη Χαϊράλλα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις i-Write (Πηγή).

Ο τίτλος του βιβλίου εκτός από αντιπροσωπευτικός του έργου, προϊδεάζει τους αναγνώστες για το τι είναι αυτό που θα διαβάσουν. Πρόκειται για ένα βιβλίο βαθιά ανθρώπινο και αληθινό, που παρουσιάζει όλη την ζωή ενός ανθρώπου, όταν αυτός πάσχει από σχιζοφρένεια, χωρίς να θίγει την αξιοπρέπεια του ασθενή και της οικογένειας του, αλλά κυρίως χωρίς να στήνει ένα σκηνικό γεμάτο μελοδραματισμούς.
Το ταξίδι της ζωής της Αναστασίας ή καλύτερα της Τασούλας, όπως την έλεγε η οικογένεια της, ξεκινά από τα 16 της χρόνια. Είναι η ηλικία στην οποία εμφανίζεται η νόσος. Ένα κορίτσι που αν και είναι άριστη μαθήτρια –ήθελε να γίνει δασκάλα- αναγκάζεται να σταματήσει το σχολείο, αφού οι φτωχοί βοσκοί γονείς της αδυνατούν να της παρέχουν την δυνατότητα συνέχισης των σπουδών της. Εκείνη την περίοδο παρουσιάζονται για πρώτη φορά οι παραισθήσεις και η κοπέλα αναπτύσσει μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, εντελώς ακατανόητη για το περιβάλλον της και τη μικρή κοινωνία στην οποία ζει.

«…Την χλεύαζαν, την κορόιδευαν, την έκριναν και την πρόσβαλλαν. Η προσβολή και η ντροπή, η ταπείνωση, ακόμη μεγαλύτερη και βαρύνουσα για όλη την οικογένεια. Δεν τους έφτανε η φτώχεια τους, τώρα είχε έρθει και αυτό…» την οδηγούν στους γιατρούς για πρώτη φορά και αυτοί δίνουν την διάγνωση «Σχιζοφρένεια». 

Η οικογένεια αδυνατεί να κατανοήσει και να δεχτεί αυτό που συμβαίνει και προσπαθεί με κάθε τρόπο να θεραπεύσει την Τασούλα, είτε με την βοήθεια της επιστήμης, είτε με την βοήθεια της θρησκείας. Και η Τασούλα «δείχνει» να θεραπεύτηκε, όμως η Τουρκική εισβολή το 1974 στην Κύπρο και η απώλεια του πατέρα, αλλάζουν ξανά τα δεδομένα της οικογένειας. Λίγο αργότερα στην ζωή της Τασούλας, μπαίνει ο Χρίστος. Η αγάπη τους είναι αληθινή και από τον γάμο τους αποκτούν ένα κοριτσάκι. Ωστόσο, κάποιος έχει βαλθεί να τους χωρίσει. Η Τασούλα θα βρεθεί μακριά από τη νέα της οικογένεια και ύστερα από ένα επαίσχυντο συμβάν θα καταλήξει μόνη στο «Θεραπευτήριο», προσδοκώντας επιτέλους την ίαση.

Το τι έγινε το παιδί της, το πώς έζησε την ζωή της, το πώς ενσωματώθηκε στην οικογένεια της μικρής αδελφής της Χριστίνας, μεγαλώνοντας τα παιδιά της, είναι το ταξίδι της ζωής της Τασούλας. Ένα ταξίδι με νοσηλείες, με περιόδους ηρεμίας και ευτυχίας, ένα ταξίδι ψυχής, μιας ζωής που οι αναγνώστες θα βιώσουν μαζί της, ακολουθώντας τα βήματά της και παρακολουθώντας τις εξελίξεις μέσα από τα μάτια της ανιψιάς της, της Αρετής, μια κοπέλας που λάτρεψε τη θεία της και που της έδωσε την αμέριστη αγάπη που άξιζε η Τασούλα να λάβει επιτέλους στη ζωή της.
«… Η μοίρα όμως δεν περιμένει. Κάνει αυτό για το οποίο είναι προκαθορισμένη και προχωρά. Δεν θα άλλαζε το ρου της τώρα. Τώρα που όλα έφταναν ορος το τέλος..»

Οι ψυχικές διαταραχές, οι ψυχικές ασθένειες, είναι και αυτές μορφή αναπηρίας αφού επηρεάζεται η λειτουργικότητα του ατόμου με άμεσες τις συνέπειες στο οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον. Η παράλογη συμπεριφορά, οι ψευδαισθήσεις, η αποδιοργάνωση, το παραλήρημα, όταν οι ασθενείς δεν παίρνουν την φαρμακευτική αγωγή που τους έχει δοθεί, είναι η κύρια αιτία που ο περίγυρος επηρεάζεται αρνητικά. Και αν σκεφτούμε την έλλειψη πληροφόρησης, τις δεισιδαιμονίες, τους μύθους, τότε μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι ασθενείς και οι οικογένειες τους έχουν να αντιμετωπίσουν και μια δεύτερη «νόσο», αυτή που είναι γνωστή ως κοινωνικό στίγμα, μέσω του οποίου, «νοσεί» τελικά όλη η οικογένεια. Και τα δύο μέρη, αισθάνονται το βάρος του στίγματος με αποτέλεσμα να κλείνονται στον εαυτό τους και να αποκόβονται κατά κάποιο τρόπο από την κοινωνία των «λογικών».

Η Τασούλα, η Χριστίνα, η Αρετή, ο Στέφανος, η Μαρία, η Στεφανία, ο μικρός Αντρέας, όλοι τους ήρωες αληθινοί, είναι οι πρωταγωνιστές αυτού του έργου που με μια ωραία πλοκή θα σας οδηγήσουν στο να γνωρίσετε την ζωή μιας ξεχωριστής γυναίκας, που άξιζε να αγαπηθεί, επειδή και η ίδια αγάπησε πολύ τον κόσμο. Το βιβλίο είναι γραμμένο με απλή και κατανοητή γραφή-τριτοπρόσωπη- με αληθινούς διαλόγους που κάποιες φορές διανθίζονται από την Κυπριακή διάλεκτο. Πρόκειται για ένα βιβλίο που θα κάνει τον αναγνώστη να προβληματιστεί έντονα σχετικά με τις στάσεις ζωής της κοινωνίας σε ψυχιατρικά ασθενείς.

Η ευαισθητοποίηση έρχεται αυθόρμητα και η δύναμη της αγάπης χωρίς όρια είναι πια αυταπόδεικτη. Η αποδοχή, το χρέος και ο σκοπός, η αγάπη που δίνεις και παίρνεις, η φροντίδα και το νοιάξιμο, οι συνθήκες διαβίωσης των ασθενών μέσα και έξω από τα θεραπευτήρια, ο χλευασμός, η επανένταξη, είναι στοιχεία που περνούν μέσα από τις σελίδες αυτού του κοινωνικού μυθιστορήματος, πάντα όμως χωρίς μελοδραματισμούς και τεχνητή πρόκληση συγκίνησης από πλευράς της συγγραφέως, καταφέρνοντας στο τέλος της αφήγησης να αφήσει στον αναγνώστη μια γλυκιά αίσθηση αισιοδοξίας για τη δύναμη της αγάπης στη ζωή.

Θα κλείσουμε με τα λόγια της Άντρης Χαϊράλλα από τις ευχαριστίες της στην αρχή του βιβλίου.
«…Ευελπιστώ στην ενσυναίσθηση, την ευαισθητοποίηση και την αντιμετώπιση του κόσμου μέσα από μια νέα οπτική γωνία…»

«Αναστασία, μια γυναίκα έξυπνη και γεμάτη αγάπη, πονεμένη μα αγιάτρευτη. Σε μια εποχή όπου ο κόσμος επέκρινε το διαφορετικό, προσπαθούσε να βρει τον εαυτό της αφήνοντας πίσω το στίγμα του παρελθόντος, αυτό που επισκίαζε αυτήν και την οικογένεια της. Δεν ήταν εφικτό. Όπου κι αν πήγαινε αυτό την ακολουθούσε, αφού ζούσε μέσα της, ήταν ένα μ’ αυτήν. Σχιζοφρένεια, αυτή ήταν η διάγνωση των γιατρών.

Μέσα από την πορεία της ζωής της ξεδιπλώνονται ένα – ένα τα νήματα που σκιαγραφούν το είναι της Αναστασίας, μιας μάνας που λόγω της ασθένειας της αναγκάστηκε να δώσει το παιδί της για υιοθεσία και πάλευε καθημερινά για να κρατηθεί στον κόσμο των «λογικών», την εξέλιξη της αρρώστιας της και ταυτόχρονα την αντίδραση και την αποδοχή ή την απόρριψη της από τον υπόλοιπο κόσμο.»
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Δημοσιεύτηκε 30-05-2017 από τον χρήστη “Φιλαναγνώστης” στο blog Φιλαναγνώστης Αυγερινού